باکو

باکو
(به ترکی آذربایجانی: Bakı )
باکو پایتخت جمهوری آذربایجان، بزرگترین شهر و همچنین بزرگترین بندر این کشور است. این شهر بر ساحل غربی دریای خزر در شبه جزیره آب شوران قرار دارد و یکی از مناطق نفت خیز جهان میباشد.
باکو پر جمعیّتترین شهر قفقاز است. وجود تعداد بسیاری از پارکهای ساحلی و برگزاری برنامههای متعدد هنری از جمله موسیقی، تئاتر و اپرا جذبه خاصی به این شهر دادهاست.
بخش قدیمی شهر باکو (İçəri Şəhər ایچری شَهَر)، همراه با برج و حصار قلعه شهر به خوبی از سدههای میانه بجا مانده و یکی از آثار ثبت شده در یونسکو به عنوان میراث فرهنگ جهانی است.
جمعیت شهری در ابتدای سال ۲۰۰۹ حدود ۲٫۰۴ میلیون نفر برآورد شده است. در ابتدای سال ۲۰۰۳ بیش از ۱۵۳ هزار نفر از آوارگان داخلی (ناشی از جنگ قره باغ) و همچنین ۹۴ هزار نفر پناهنده خارجی در این شهر علاوه بر جمعیت اصلی وجود داشتهاند.
در سال ۲۰۰۷ و در نشست وزرای فرهنگی اعضای سازمان کنفرانس اسلامی، باکو به عنوان پایتخت فرهنگ اسلامی برای سال ۲۰۰۹ اعلام شد در سال ۲۰۰۰ بخش قدیمی باکو ((İçəri Şəhər ایچری شَهَر)) بعلاوه سرای شروانشاهان (به ترکی آذربایجانی، شیروانشاهلار سارایی) و قلعه دختر به عنوان میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیدهاند.
باکو دارای ۱۱ منطقه شهری (اداری) شامل عزیزبایف، بیناغدی، قاراداغ، نریمانف، نسیمی، نظامی، صبالی، صابونچی، ختایی، سوراخانی و یاسامال و نیز ۴۸ شهر می باشد. شهرهای بناشده در جزایر موجود در خلیج باکو و شهر صخرههای نفتی یا نفت داشلاری که در دریا ساخته شدهاند و خارج از باکو و در داخل دریای خزر قرار دارند جز این ۴۸ شهر می باشند .
اولین شواهد مستند مرتبط با باکو به قرن ششم میلادی برمی گردد.. و از آنجا که از آن زمان اغلب بخشی از شاهنشاهی های ایرانی بودهاست، پیوند تاریخی با آن ها دارد. پس از این که زمین لرزۀ بزرگی در قرن ۱۲ میلادی شماخی پایتخت شروانشاهان را ویران نمود، آهسیتان اول باکو را به عنوان پایتخت جدید برگزید.
در زمان ساسانیان حضور و نفوذ عنصر ایرانی در کرانه های اران از تالش و باکو تا دربند بسیار قوی و چشمگیر بود.
در دوره ی شروانشاهان، باکو بخشی از شروان بود.
شروان مانند بقیۀ اران بخشی از سرزمین آذربایجان نبود. آذربایجان به منطقۀ جنوب رود ارس گفته میشد.باکو پایتخت شیروانشاهان در سدههای ۱۴ و ۱۵ میلادی بود و بعد بخشی از ایران صفوی شد.
حکومت عثمانی در قرن ۱۶ میلادی طی دورهای کوتاه به قسمت اعظم قفقاز از جمله باکو حاکم بود. نادرشاه افشار توانست این قسمت از آران، گرجستان و منطقۀ ارمنستان فعلی را دوباره به ایران بازگرداند.
در جنگهای ایران و روس در زمان فتحعلی شاه این ناحیه بر اساس عهدنامه گلستان و ترکمانچای از ایران جدا و به دست روسها افتاد و باکو در اواخر قرن نوزدهم و دهۀ اول قرن بیستم از بزرگترین مناطق تولید نفت جهان بود.
باکو یا بادکوبه، کرسی آران بر ساحل غربی دریای خزر قرار دارد. باکوی بزرگ مشتمل بر شبه جزیره آبشوران است، و دارای بندرگاهی بزرگ و چندین نهاد فرهنگی است. نامش در مآخذ اسلامی به صورت باکویه، با کوه نیز ضبط شدهاست.
کتب و منابع قدیمی اسلامی بهطور چکیده باکو را اینگونه توصیف کردهاند (به نقل از لغتنامهی دهخدا):
باکو یا باکویه شهری است به عجم به شمال ایران در شبه جزیره آبشوران. این شهر را انوشیروان بنا کرد و دارای آتشکده معتبری بود و معادن نفت آنجا مشهور است.
بزرگترین معدن نفت ایرانزمین در باکویه واقع است و در آن آتش همیشه فروزان بوده است. مردمش اگرچه ترک زبانند اما لغت مخصوص نیز دارند، حاصلش زعفران و نفت سیاه.
باکو در پیرامون جزیره اللهاکبر واقع است.آبش قلیل و خوشگوار و هوایش به گرمی مایل و زمینش ریگزار است. از بناهای انوشیروان و حصارش از شاهان شیروان است.
این محل در نزد زرتشتیان از زمانهای بسیار قدیم سرزمینی مقدس شناخته شدهاست و امروز نیز (زمان تالیف قاموسالاعلام ترکی) جمعی از زرتشتیان در آن جا سکونت دارند. کاخی بزرگ از آثار زمان شاه عباس صفوی در آنجا هست.
اطراف بادکوبه دریاچههای نمکین زیاد دارد و بیست و پنج پارچه دیه در ناحیه بادکوبه میباشد. از ابنیه قدیمه که در آنجا ملاحظه میشود برجی است بسیار مرتفع که موسوم به برج دختر. در ۱۷۳۵ م./۱۱۴۸ ه’. ق. دولت ایران آن را از تصرف روس خارج و مسترد نمود و در ۱۸۰۵ یکباره بادکوبه بتصرف روس درآمد و آن جا را شهر نظامی و بندرگاه نمودند.
باکو از جمله شهرهایی است که بر طبق عهدنامه گلستان و سپس عهدنامه ترکمانچای (۱۲۲۸ ه’. ق.) بعد از شکست عباس میرزا نایب السلطنه در جنگهای ایران و روسیه، از ایران جدا گردید و به روسیه سپرده شد.
شهری است باحصانت و مستحکم، قلعه قدیمی از بنای ایرانیان در این شهر موجود است، بازار مسلمین در قلعه واقع شدهاست. لفظ باکو ماخوذ از کلمه بغ (خدا) استو برج دختر که در باکو است برجی مربوط به معبد آناهیتا بوده که در آن شهر وجود داشته و همچنین همه امکنه و ابنیهای که بنام «دختر» شهرت یافتهاند معابدی برای ناهید بودهاند.
با آنکه در زبان مردمان خود آران و در کتابهای روسی و ترکی نام شهر «باکو» است. شکل بادکوبه گویا از زمان صفویه پیدا شدهاست.
مکانهای دیدنی باکو
بازارهای باکو از جمله جاذبه های گردشگری این شهر تاریخی هستند که به شرح زیر می باشند:
زمانی که قصد سفر با بازگشت به خانه با کوله باری از خاطرات خوش و لحظاتی به یاد ماندنی را داشته باشید بهتر است جاذبه های توریستی زیر را از دست ندید!
آتشگاه باکو (Atəşgah)
موزه فرش آذربایجان (Azərbaycan xalça muzeyi)
فانیکولار باکو (Bakı funikulyoru)
آکادمی ملی اپرا و تئاتر باله آذربایجان (Balet teatr)
میدان پرچم ملی (Bayraq meydanı)
مرکز موسیقی مقامی بین المللی (موسیقی فولک آذربایجانی) (beynəlxalq Muğam Mərkəzi)
مسجد بی بی هیبت (Bibiheybət)
بلوار باکو (Dənizkənarı milli park)
باغ فیلارمونیا (flarmoniya bağı)
مسجد حیدر (Heydər Məscidi)
خیابان نظامی (Nizami küç)
موزه برادران نوبل (Nobel qardaşları muzeyi)
موزه قالا (Qala etnoqrafik)
قلعه دختر (Qız qalası)
پارک ملی قبوستان (Qobustan qoruğu)
بلوار شهدا (Şəhidlər xiyabanı)
کاخ شروان (Şirvanşahlar sarayı)
یانار داغ (Yanardağ)
تور باکو ویژه ی نوروز۹۷
برای دیدن هتل های باکو اینجا کلیک کنید.
دیدگاه بگذارید
اولین فردی باشید که نظر می دهید